همین چند روز پیش یه اتفاق خیلی بد افتاد که همه ما رو ناراحت کرد.درخت کهن سالی که برای همه ما سرشار از خاطره و سرشار از مهربانی بود بر اثر طوفان ریشه هایاش زمین خاکی را وداع گفت.

این درخت توت که هر ساله پر بار بود و سایه مهربونش همیشه رو سر اهالی روستا، الان بازم داره مهربونی خودشو نشون میده و از چوب تنه خودش بخشش میکنه برای هیزم مورد نیاز مراسم در روستا.

اگه این درخت شروع به حرف زدن کنه سینه پرحرفی داره که نشون از ادم هایی میده که الان پیش ما نیستن و یا خاطرات بچه هایی که ازش بالا رفتن برای خوردن توت و یا پرنده هایی که روش لانه ساختن.نمیدونم، هر چی هست بدون خیلی دوستت داریم درخت عزیز و جای خالی نبودنت همیشه احساس خواهد شد.

کاش خیلی از ما آدم ها مهربونی رو از این درخت کهنسال یاد بگیریم.